Teken van Leven

1 april. De dag van de mooiste lach.

Vandaag is het alweer 13 jaar geleden dat mijn mooie meisje geboren werd. Het meisje met de mooiste lach van de wereld. En wat duurde het lang voordat we van die lach konden genieten. Dat was niet omdat wij er niet van konden genieten, maar dat was omdat zij geen controle over haar spieren had. En hoe vanzelfsprekend het ook is, een eerste lachje. Ook voor huilen en lachen heb je spieren nodig.

Toen ze het eerste jaar niet had gelachen beseften we de waarheid uit het lied van Willy Alberti; de glimlach van een kind....

"De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft."

Het eerste jaar ging ik kapot van verdriet, omdat mijn meisje niet kon lachen.

Ze kon niet eten en kreeg sondevoeding. Ze kon niet zelf zitten, ze kon niet iets pakken of vasthouden of omrollen, staan of brabbelen.

En als ze me aankeek, leek het alsof ze dwars door me heen keek.

Ik was zo bang dat ze absoluut een vreselijk leven moest hebben en er niet van kon genieten. En hoeveel ik ook van haar hield en het heerlijk vond om haar zo dicht bij me op schoot te hebben, brak mijn hart omdat ze nooit lachte.

Pas veel later, toen we wisten wat ze allemaal nog meer niet kon, besefte ik dat dat puur haar controle over haar spieren was, waardoor ze niet kon lachen.

Maar mijn mooie prinsesje heeft het 1e jaar 'niet lachen', meer dan goed gemaakt in de jaren die volgden.

Dit dappere meisje liet bij ieder teken van leven en blijdschap zien dat ze kon lachen en dat ze aan de beterende hand was.

Hoe zwaar haar lichaampje het ook had.

Zodra ze niet meer doodziek was, liet ze weten;

"Het komt wel weer goed met mij mamma❤️ "

En dat liet ze weten met de mooiste lach.

Haar gezicht was zo expressief en sprak boekdelen.

Als wij de kamer verlieten, we gingen eten, ze naar bed moest, dan begon ze meteen te huilen.

Maar zodra ze ons gezicht zag, begon ze te stralen.

Wanneer ik haar een complimentje gaf, begon ze te stralen.

Wanneer we haar een stippeltje slagroom gaven begon ze te stralen.

Wanneer haar broertje de kamer binnenkwam, kon het nacht zijn geweest en je zou het niet hebben geweten, want dan hadden haar ogen gestraald alsof de zon volop had geschenen.

De zon in ons leven

Toen ze 5 jaar was, en ik op zondagochtend om 7uur mijn bed uit gebeld werd, met de mededeling dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen als ik mijn dochter nog levend wilde zien, wist ik zeker dat dit niet haar einde was. Want de dag ervoor was alles nog goed geweest. Dat kan toch niet maar zo veranderen? Of toch wel?

Toen ik, na gesprek met de artsen over het reanimatie beleid, om 9uur eindelijk naar haar toe kon, schrok ik enorm over hoe ze erbij lag. Alle artsen en iedereen in de kamer zeiden dat ze ieder moment kon overlijden.

Op dat moment ben ik hardop met haar gaan bidden. Ze verklaarden me voor gek, want ze zou dood gaan en ik moest het accepteren.

Ik vroeg aan God om mij een teken te geven als Hij wilde dat ze zou blijven leven. Ik vroeg of ze haar ogen open mocht doen als teken, als God wilde dat ze beter zou worden.

En toen ik klaar was en mijn ogen opendeed,... waren die van haar nog dicht.

Maar heel kort daarna, gingen haar ogen open!

En ik schrok me wild. Was dit het teken van God? Had God mijn gebed verhoort?

Ik raakte in paniek en belde de dominee. Ik vroeg; "is dit het teken van God of is het toeval? Beeld ik het me in?"

Alsof de dominee het wel wist. Wat een geluk dat het zondag was. En de kerkdienst moest nog beginnen.

Die ochtend heeft de hele kerk en meerdere kerken, ook die van mijn broertjes en van mijn ouders, mee gebeden.

En ik ging weer terug naar mijn slapende, strijdende meisje.

En iets nadat ik terug was gekomen, opende ze wéér haar ogen. Maar ze sloot ze ook weer.

Maar er was wel iets veranderd. Ze was rustiger geworden. Ze straalde meer kracht uit haar ogen.

En zo ging het nog een paar keer.

Ze opende haar ogen en ze sloot ze weer.

Maar iedere keer dat ze haar ogen opende zagen we méér kracht in haar blik.

En om 12uur was daar die stralende lach alweer.

Die lach die ons vertelde; "Ik ga met je mee naar huis mamma❤️"

Onze woonkamer staat vol met foto's van deze stralende, prachtige jongedame en haar wonderlijke glimlach, zodat we haar ogen, haar lach en haar hele prachtige verschijning nooit zullen vergeten.

Ik denk dat we dat ook zonder foto's nooit zouden kunnen.

2 jaar geleden, 10 december 2016, is zij op 10 jarige leeftijd overleden.

Vandaag, 1 april, zal voor mij altijd de dag blijven, van HAAR wonderlijk mooie lach!

Teken van Leven... Mijn hart brak omdat ze niet kon lachen...